Bas de Vries
Zelf heb ik eigenlijk weinig persoonlijke ervaringen met hersentumoren in directe kring, maar iemand waar ik in het verleden vele races samen mee heb gereden, heeft mij wel overtuigd dat dit een erg belangrijk goed doel is. Zij reed toen gewoon even 3x de Mont Ventoux op om geld in te zamelen voor dit goede doel.
Ik was onder de indruk van haar verhaal. Heb haar gesponsord en ben ook met haar een keertje de Ventoux opgereden als voorbereiding (virueel, in Zwift).
1x is al zwaar, maar zij deed het gewoon 3x, voor dit goede doel.
Dit was haar bericht:
Samen is alles makkelijker
Mensen vragen aan mij waarom ik zo gedreven ben om op 9 september 3 keer de Ventoux op te fietsen. Meer info: https://www.ventoux3.org/gina-van-rossum-ventoux3-2022 . Waarom mezelf zo pijn doen?
Uiteraard doe ik dit niet voor mezelf. Jaren geleden was ik zelf nooit in staat geweest om dit überhaupt 1 keer te doen. Voor het bekend was dat ik glutenintolerantie had, was ik zwak. Soms was naar school gaan al een hele opgave, sporten kwam al helemaal niet op mijn lijst voor.
In die periode gamede ik veel, veelal om mijn “verdriet” te vergeten, maar ook omdat ik via het gamen sociale contacten opdeed. Ik dacht altijd dat mensen deze socialle conecties niet zouden bergrijpen, want als je gezond bent is dat een raar gegeven, sociale contacten hebben met virtuele personen middels gamen. Voor mij is het mijn redding geweest en ik zal nu een verhaal vertellen wat ik niet vaak verteld heb, omdat ik dacht dat mensen het niet zouden begrijpen.
In die periode leerde ik ook Niek “kennen”, een jongen met op dat moment een hersentumor en om die reden ook gedwongen om zijn sociale leven vooral virtueel te hebben. Via de games was het fijn om met hem te communiceren en ondanks dat ik hem en zijn familie nooit in het echt heb ontmoet voelde ik me thuis en veilig bij hem.
En hoewel ik steeds beter werd, werd Niek steeds zwakker. Hij zei weleens ga maar leven voor twee. Zeker toen bleek dat hij niet beter ging worden en afscheid moest nemen van het leven. Dat gebeurde in 2011, Niek werd 17.
Verdrietig als ik was ben ik wel doorgegaan en ik werd fitter en fitter. Zo fit dat ik in 2012 voor het eerst mee kon en wilde doen met dit event voor dit doel. Uiteraard met Niek in mijn gedachte, maar inmiddels was deze nare ziekte niet enkel meer virtueel in mijn leven. De toenmalige vriend van mijn nichtje had een hersentumor overleefd. Super fijn om ook eens de goede afloop mee te mogen maken. Zowel voor heb en voor mij, met Niek in mijn achterhoofd, was dit een reden om in 2012 mee te doen.
Nu, precies 10 jaar later en een stuk fitter, heb ik nog meer het besef dat gezond mogen en kunnen leven een cadeautje is. Zelf ben ik nog altijd dankbaar dat ik hier ben, gezond en fit. Om die reden fiets ik 9 september 3 keer omhoog op de Ventoux. Voor Niek, voor al die mensen die niet vanzelfsprekend gezond zijn en om nog meer het besef te hebben hoe dankbaar ik ben voor een goede gezondheid.
De links werken niet meer. Gina heeft destijds al flink wat geld ingezameld en is gewoon 3x die berg opgereden. Ik weet niet eens of ik 300km op het vlakke kan rijden, maar ga dit proberen voor dit goede doel.
Donaties voor dit doel zijn zeker welkom. Ook al ken ik niemand in mijn persoonlijke omgeving die te maken heeft gehad met hersentumoren, het persoonlijke verhaal van een vorige teamgenoot heeft mij wel overtuigd dat ik voor de rit op 2 juli ook extra geld wil inzamelen voor dit goede doel. Donaties zijn dus zeker welkom!
